મારું

જગતના અંત-આદિ બેઉ શોધે છે શરણ મારું !
હવે શું જોઈએ મારે? જીવન મારું ! મરણ મારું !

અધૂરા સ્વપ્ન પેઠે કાં થયું પ્રગટીકરણ મારું ?
હશે કો અર્ધ-બીડી આંખડી કાજે સ્મરણ મારું !

અગર ના ડૂબતે ગ્લાનિ મહીં મજબૂર માનવતા !
કવિ રૂપે કદી ના થાત જગમાં અવતરણ મારું !

અણુથી અલ્પ માનીને ભલે આજે વગોવી લો !
નહીં સાંખી શકે બ્રહ્માંડ કાલે વિસ્તરણ મારું.

કહી દો સાફ ઇશ્વરને કે છંછેડે નહીં મુજને !
નહીં રાખે બનાવટનો ભરમ સ્પષ્ટીકરણ મારું .

કહો ધર્મીને સંભળાવે નહીં માયાની રામાયણ ,
નથી એ રામ કોઈમાં , કરી જાયે હરણ મારું.

રડું છું કેમ ભૂલો પર ? હસું છું કેમ ઝાકળ પર ?
ચમન-ઘેલા નહીં સમજે કદાપિ આચરણ મારું.

હું નામે ‘શૂન્ય’ છું ને ‘શૂન્ય’ રહેવાનો પરિણામે ,
ખસેડી તો જુઓ દ્રષ્ટિ ઉપરથી આવરણ મારું

– ‘શૂન્ય’ પાલનપુરી

તો મને સમજાવ જે

ઍક અર્થ પ્રેમ નૉ તૂ સમજે, તો મને સમજાવ જે.

પ્રેમ ઍટલે સ્પર્સ નહી,
પ્રેમ ઍટલે શર્મ નહી,
પ્રેમ ઍટલે પુજા નહી,
પ્રેમ ઍટલે પ્રાર્થના નહી.

પણ, આ આશુ રૂપી જલ ને તૂ સમજે, તો મને સમજાવ જે.
ઍક અર્થ પ્રેમ નૉ તૂ સમજે, તો મને સમજાવ જે.

અલગ-અલગ ભાષા આ પ્રેમ ની,
અલગ-અલગ આશા આ પ્રેમ ની,
અલગ-અલગ રીત આ પ્રેમ ની,
અલગ-અલગ પ્રીત આ પ્રેમ ની,

પણ, આ અલગ-અલગ અંશ ને તૂ સમજે, તો મને સમજાવ જે.
ઍક અર્થ પ્રેમ નૉ તૂ સમજે, તો મને સમજાવ જે.

[મારી કલમ ના આંસુ….!!!] Neet

ઍક મુલાકાત

મુંબઇ ના બાંદ્રા રેલ્વૈ સ્ટેશન ની પુછ્પરછ ની બારી પરના ઘડિયાળ સમય થયો હતો ૬ વગવાંમા ૫ મિનિટ ઑછિ. ઍક કદાવર આર્મી જવાન ઝીણી આંખ કેરી ને સમય નોંધી રહ્યો હતો. ઍક વખત આ ઘડિયાળ સામે અને બીજી વખત પોતાની કાડા ઘડિયાળ સામે જોઈને ઍને બેઉ ઘડિયાળો બરાબર ચાલી રહ્યા છે તેની ખાત્રી કરી લીધી. ઍનો દરેક હાવભાવ અને પ્રત્યેક હલન ચલન ઍ અતિ આતુરતાપૂર્વક કોઈ ની રાહ જોઈ રહ્યો છે ઍવુ બતાવતા હતા. થોડી થોડી વારે ઍ ઉંડો શ્વાસ લઈ ને છોડતો હતો. હાથ નો પરસેવો લુછતો હતો. પોતાના હાથમા પકડેલા રાતા ગુલાબને જોઈ ને આમથી તેમ આટા પણ મારી લેતો હતો. અને આવુ બધુ થાય તેમા કાઇ નવાય પણ નો હતી. છેલ્લા અઢાર-અઢાર મહિનાઓ થી જે સ્ત્રી ઍ ઍના જીવન મા અમૂલ્ય સ્થાન મેળવી લીધુ હતુ. ઍ સ્ત્રી આજે ઍને પ્રથમ વખત મળવાની હતિ. જે સ્ત્રી ના લખેલા પત્રો અને ઍમાના અદભૂત શ્બ્દોના સહારે ઍને યુધ્ધભૂમિ પરનુ દોઢ વરસ પસાર કર્યુ હતુ ઍ સ્ત્રી તેને ફ્ક્ત ૫ મિનિટ પછી ઍટલે કે, બરાબર ૬ ના ટકારે મળવાની હતી. બંને ઍ અકબિજાને ક્યારેય જોયા ન હતા. ફ્ક્ત પત્ર ના માધ્યમ થિજ મળતા રહેલા. આજે ૬ વાગે રાતા ગુલાબ ની નિશાની સાથે બંને મળવાના હતા. હવે ફ્ક્ત ૪ જ મિનિટ બાકી હતી ૬ વગવામા. ઍ જવાન ને આજની ૫ મિનિટ ઍનિ જિંદગીની સવથિ લાંબી ૫ મિનિટ લગિરહિ હતી.

ઍ જવાન ભારત ના અરફોર્સ યુદ્ધવિમાન કાફલાનો બાહોસ પાયલોટ. હવાઈ ગોળાબારી અને અદભૂત ઉડાન ક્લા માટે ઍ પૂરા હવાઈ કાફલામા જાણીતો હતો. યુદ્ધ મૉરચા પર ઍ યુવતી- જેને તે ફ્ક્ત થોડી જ મિનિટ પછી મળવાનો હતો- તેનો પત્ર મડેલો. ઍમા લખેલુ કે, ‘તમને હવાઈ હુમલો કરતી વખતે ક્યારેય ડર લાગે છે..????

‘હા! દુશ્મનોના વિમાનો ઘેરી વળે કે પીછો પકડી ને ઉડી રહ્યા હોય ત્યારે જરૂર બીક લાગે છે!’ આ જવાને જણાવેલુ.

‘વેરી ગુડ! તમારી નિખાલસતા માટે મને માન છે. દરેક બહાદુર માણસને બીક લાગે છે! અરે આવા સમયે દરેક માણસ ને બીક લાગે છે. લોકો ઍ વાત સ્વીકારતા નથી હોતા. પણ બહાદુર માણસો ઍ બીક ને કાબૂમા રાખી સકે છે.’ પેલી સ્ત્રી ઍ લખેલુ. પછી આગળ જણાવેલુ કે, ‘ તમે પણ બીક ને કાબૂ મા રાખી સકો છો. હવે પછી ક્યારેય બીક લાગે ત્યારે ઍટલુ જરૂર યાદ રાખજો કે ભગવાન તમારી સાથે જ છૅ અને હૂ પણ તમારા માટે પ્રાથના કરુ છુ.’

આ શબ્દો થી જવાન ને ખુબજ સહારો મળેલો. અને હિમ્મત મા પણ ઘણો વધારો થયેલો.

ઍ જ વખતે ઍક યુવતી ઍનિ નજીકથી પસાર થઈ. જવાન નુ હૃદય જોરથી ધડકી ઉઠ્યુ. પણ પેલી યુવતીના હાથમા રાતુ ગુલાબ ન હતુ. જવાન આગળ વધતા અટકી ગયો.’ હાઈ હેન્ડસંમ !’ ઍટલુ કહી ઍ યુવતી ચાલી ગઈ. જવાન ફરીથી વિચારો મા ડુબીગયો. પોતાના ટ્રેનિંગ કેમ્પમા ઍક પુસ્તક મા આ છોકરીના હસ્તાક્ષર તેમજ નામ જોયેલૂ. ટેલીફોન ડિરેકટરી માથી ઍનૂ સરનામુ મેળવી ઍને કાગળ લખેલો. પેલી સ્ત્રી ઍ જવાબ આપેલો. પછી તો પત્રો લખવાનો ક્રમ નિયમિત રૂપે ચાલતો રહ્યો. કામના બોજા ની નીચે જવાન ક્યારેક આ ક્રમ ચૂકી જતો પણ આ યુવતી ક્યારેય ના ચૂકતી. દોઢ-દોઢ વરસના આ ક્રમ પછી બંને જણ ઍક્બિજાને અત્યંત ચાહવા લાગ્યા હતા તેવી બંને ને ગળા સુધી ખાત્રી થય ચૂકી હતી.

જવાન ને બિજુ પણ ઍક આશ્ચર્ય થયુ હતુ. આટલા વખત મા ઍને જેટલી વખત ઍનો ફોટો મોકલવાનુ લખેલુ ઍટલી વખત પેલી સ્ત્રી ઍ ઘસિને ના પાડી દીધેલી. જવાને ઍક વાર અતિ જીદ કરેલી ત્યારે પેલી સ્ત્રી ઍ લખેલુ કે, ‘જો મારા માટેની તારી લાગણી સાચીજ હસે તો હૂ કેવી દેખાવ છુ ઍ વાત નુ કોઈ મહત્વજ રહેતૂ નથી. ઍટલે મારી વિનંતી છે કે તૂ ફોટો ના મંગાવીસ, કારણ કે જો હૂ ખુબજ રૂપાળી તેમજ દેખાવડી લાગતી હોઈસ તો તૂ મારા રૂપને લીધે મારી સાથે સંબંધ રાખે છૅ તેમ મને લાગશે. અને ઍવા સંબંધ માટે મને ભારોભાર નફરત છૅ. ધારો કે હૂ કદરુપી હોઈસ (અને ઍવુ કદાચ હોય પણ ખરુ) અને પછી પણ તૂ લખ્વાનુ ચાલુ રાખસે તો મને ઍવુ લાગ્સે કે અત્યારે યુદ્ધમોરચે તૂ ઍકલો છો અને તારી સાથે બિજુ કોઈ નથી ઍટલે તૂ મને લખવા મજબૂર બન્યો હોઇશ. ઍટલે હવે ક્યારેય મારો ફોટો મંગાવીસ નહી. તૂ પોતે જ્યારે મુંબઇ આવે અને મને જુઍ ત્યારેજ તૂ જે કઈ અભિપ્રાય બાંધવો હોય તે બાંધે તેવુ હૂ ઈચ્છુ છુ.’ અને જવાન ને આ સ્ત્રી ના વાક્યો અદભૂત લાગ્યા.

૬ વગવામા હવે ફ્ક્ત ૧ જ મિનિટ બાકી હતી. જવાન નુ હૃદય હવે ઍને જરાય ગાંઠતુ નહોતુ. છેક ગળા સુધી ઉછ્ડી ઉછ્ડી ને ધબકતુ હતુ. બરાબર ઍ જ વખતે જાણે આસમાનમાથી કોઈ પરિ ટપકી પડી હોય તેવુ સુંદર રૂપ ધરાવતી ઍક યુવતી પિસ્તા કલર ના ડ્રેસમા ઍના તરફ આવતી દેખાઈ. અતિ સુંદર, આકર્ષક અને નમણૉ ચેહરો, લાંબા પગ, વાકડીયા લાંબા સોનેરી વાળ, સાગર નુ ઉંડાણ ભરેલુ હોય તેવી આંખો, મુખ પર મંદ મંદ સ્મિત અને ચાલવાની અદભૂત છટા જોઈને આફરીન થય જવાય તેવુ વ્યક્તિત્વ. ઍ યુવતી તેની તરફ જ આવતી હોય તેવુ લાગતાજ જવાને હાથમાનુ રાતુ ગુલાબ તેના તરફ લંબાવીને આગડ વધ્યો. ત્યા ઍનિ નજર પડી કે ઍ યુવતીપાસે પણ નિસાની મુજબનુ નુ રાતુ ગુલાબ ન્હોતુ. મનને ના ગમ્યુ છતા પણ ઍ અટકી ગયો.

‘મારૂ કાઇ કામ હતુ જવાન..?’ અચાનક પોતાની આગડ ઉભા રહી ગયેલા જવાન ને ઉદેશી ને ઍ યુવતી બોલી.

‘ઓહ નો! નહી નહી.! માફ કરજો! કઈ નહી, અમસ્તુ જ !’ જવાન ઍટલુ કહીને ઍ યુવતિને જવાનો માર્ગ કેરી આપ્યો. ઍ યુવતી હસી પડી. પછી રોડ ક્રોસ કેરી ને સામેની બાજુ ઍ ચાલી ગઈ.

જવાન ઍને જતી જોઈ રહ્યો. ઍનુ મંન ઍક વખત બોલી ઉઠ્યુ કે…….કેટલી સુંદર હતી ઍ!……..

બરાબર ઍજ વખતે નિસાની મુજબ હાથ મા રાતુ ગુલાબ લઈને ઍનિ જ તરફ આવતી ઍક સ્ત્રી દેખાઈ. ઍ બરાબર તેની સામે આવીને ઉભી રહી ગઈ. પરંતુ ઍ કોઈ યુવતી ન હતી. ઍતો આધેડ ઉમરની- બિલકુલ બેઠી દડીની સ્ત્રી હતી. ઍના માથા ના અર્ધાથિ ઉપર વાળ સફેદ થય ચૂક્યા હતા. ચર્બીયુક્ત શરીર, સૂજી ગયેલા પોપચા, જાડા પગ, જાડા કાચ વાડા ચશ્મા- ટુંકામા સાવજ અડોડ્યૂ શરીર. હાથ મા રાતુ ગુલાબ લઈને ઍ હસતી હસતી ઉભી હતી.

‘હમ…..મ્….મ્…..!ઍટલે જ ઍને પોતાનો ફોટો નહી મોકલ્યો હોય! મે પણ ક્યારેય ઍનિ આશરે ઉમર પણ ના પૂછી. પણ ઍને આવો ઉલ્લેખ તો પોતાના કાગળ મા કરે લો જ! જવાન ના મન મા વિચારો નુ વાવાઝોડુ ઉમટી આવ્યુ. બે ઘડી તો ઍ થોડોક લેવાઈ ગયો. ઍકાદ ક્ષણ પુરતુ ઍનૂ મન પેલી પિસ્તા કલર ના ડ્રેસવાળી સુંદર યુવતીનો વિચાર કેરી રહ્યુ.. પણ બસ! ફ્ક્ત ઍ ઍકાદ ક્ષણ જ! તરતજ ઍને વિચાર આવ્યો કે, ‘ સાચી સુંદરતા તો મન ની જ હોય છે. આ સ્ત્રી ખૂબ રૂપડી અને પોતે કદરૂપો હોય તો..??? ઍટલે શરીર નો વિચાર કેરી જે યુવતી ઍ કપરા મા કપરા દોઢ વરસ સુધી પોતાને ટકાવી રાખ્યો હતો. ઍને અન્યાય ન જ કરાય. પોતાના ખરાબ સમય મા સહારો બનેલુ આ ઍ જ અદભૂત અદ્રશ્ય વ્યક્તિત્વ જ્યારે હવે સદેહ સામે ઉભુ છે ત્યારે બાહ્ય દેખાવ ને પ્રાધાન્ય આપવાનુ હાય જ નહી.’ બધાજ આડા આવડા વિચારોને મનના કોઈ અજ્ઞાત ખૂણામા ધરબીને મો પર સારુ હાસ્ય તેમજ સાચી ખુશીના ભાવો લાવી ઍ આગળ વધ્યો. પેલી સ્ત્રીનો હાથ પકડી તેના હાથમા રાતુ ગુલાબ મૂકતા ઍ બોલ્યો, ‘મિસ ખરેખર તમને મળીને ખૂબ જ ખુશી થઈ. હૂ તમને પ્રપોઝ કરવા માંગુ છુ. તમે મારા સાથી બનવા રાજી થાસો ખરા…??? અને જો તમારો જવાબ ‘હા’ મા હોય તો તમને હૂ આજ રાતના ડીનર માટે હૃદયપૂર્વક આમંત્રણ પાઠવુ છુ.

પેલી બેઠી દડી ની જાડી સ્ત્રી ખડખડાટ હસી પડી. હસતા હસતા જ ઍને કહ્યુ, ‘દીકરા! વહાલા જવાન! તૂ શુ કહી રહ્યો છો ઍ મને કાઇ સમજાતુ નથી. હૂ ઍ સ્ત્રી નથી જે તૂ સમજે છે. ઍ સ્ત્રી તો જે હમણા પિસ્તા કલર નો ડ્રેસ પહેરીને જે સુંદર યુવતી ગઈ ને તે હતી. ઍને મારા હાથ મા આ રાતુ ગુલાબ પકડાવેલુ અને કહ્યુ કે જો તૂ મને આટલી મોટી ઉમર ની તેમજ જાડી હોવા છતા પણ પ્રેમથી, લાગણીથી, ઉમાળકાથી તેમજ આદર થી ડિનર માટે આમંત્રીણ આપે તોજ મારે તને જાણાવવુ કે ઍ રોડ ની સામેની તરફ આવેલા રેસ્ટોરન્ટ મા તારી રાહ જુવે છે. આ કોઈક પ્રકાર ની કરોટી છે ઍવુ પણ ઍ બોલેલી. તૂ તેમા પાસ થયો છો બેટા ! હવે જા જલ્દી, ઍ તારી વાટ જોતી હશે…..!!!

રોડ ની સામેની તરફ પગ ઉપાડતા પેહલા કેટલીય વાર સુધી જવાને ઍ સ્ત્રી સામે સ્તબ્ધ બનીને જોઈ રહ્યો! પછી ઍ સ્મિત કરીને ઍ પેલી પરીને મળવા રેસ્ટોરન્ટ તરફ આગળ વધ્યો

ડૉ. આઈ. કે. વીજળીવાળા
[મોતીચારો ભાગ-૨]

પ્રાર્થનાની શક્તિ

ઘણા ટાઇમ પેલા ની આ વાત છે. ઠેલી મા કઈક વસ્તુ લઈને ઍક ગરિબડી લાગતી સ્ત્રી કરીયાણા ની દુકાન મા દાખલ થય. તેના ચહેરા પર ચિંતા અને લાચારી સ્પસ્ટ દેખાતી હતી. દુકાનદાર ને તેણે આજીજી કરી કે પોતાની પાસેની તંબા ની તપેલીના બદલામા અનાજ કે ચોખા કે જે કાઇ આવે તે આપે. ઍના બાળકો બે-બે દિવસ થ્યા ભૂખ્યા હતા. ધણી ને છેલ્લા તબક્કાનુ કેન્સર હતુ. ઘર મા વેચવા માટે આ ઍક તપેલી શિવાય કાઇ પણ બચ્યુ ન હતુ. જો તેના બદલામા કાઇ પણ સીધુ મળી જાઇ તો પણ બે દિવસ ના ભૂખ્યા બાળકોના પેટમા કઈક પડે ઍવી આશા સાથે તે આવી હતી

પરંતુ તેની આજીજીની પેલા વેપારી પર કાઇ જ અસર ના પડી. પોતે જૂના વાસણ ના બદલામા કરીયાણા નો ધંધો નથી કરતો ઍવો ઍનો જવાબ હતો. તેમ છતા વારંવાર ઍનિ વિનંતીઓથી વેપારી ગુસ્સે થય ગયો. ‘ખબર નહી’ ક્યાથી સવાર સવાર મા આવા ભિખારા આવી જાઇ છે..! ઍવુ બબડી વેપારી ઍ પેલી સ્ત્રી ને દરવાજા તરફ આંગળી ચીંધીને જતા રેહવા કહ્યુ. રડતી-રડતી ઍ સ્ત્રી બહાર જતી જ હતી કે ત્યા ઉભેલા ઍક ગ્રાહકને ઍના પર દયા આવી. ઍને વેપારીને કહ્યુ કે ઍ તપેલીના ભારોભાર જે કાઇ પણ આવે તે પેલી સ્ત્રીને આપે, અને જો વસ્તુઓ ની કિંમત તપેલીના આશરે કિંમત કરતા વધારે થસે તો ઉપરના રૂપિયા ઍ પોતે ચૂકવસે.

દુકાનદાર હવે ફસાયો. જો ના પાડે તો પણ ભુંઢો લાગે. વાડકુ ભરીને ઍને ઍ સ્ત્રીને ત્રાજવના ઍક પાલ્લામા તપેલી અને ખરીદી નુ લીસ્ટ મૂકવા કહ્યુ.

પેલી સ્ત્રીની જરૂરીયાતો ઍટલી બધી હતી કે શેનુ લીસ્ટ બનાવે..? આણે ઍક નાની ચબરખી પર કઈક લખ્યુ. પછિ તપેલીમા ઍ ચબરખી મૂકી. દુકાનદાર ઍ ચબરખી લેવા જાઇ તે પેલા ઍ બોલી ઉઠી કે ભાઈ! ઍક કામ કારોને! તમે ઍ ચબરખી વાંચવી રહેવા દો. તપેલી ની ભારોભાર ચોખા, ઘવનો લોટ, ખાંડ અને દાળ જે કાઇ થોડુ થોડુ આવે ઍટલુ આપી દો.! આટલુ કહી પછિ તે માથુ ઝુકવીને ઍ ઉભી રહી.

દુકાનદારે તુચ્છકારના ભાવ સાથે થોડાક ચોખા, થોડીક ખાંડ થોડો લોટ અને દાળ બીજા પાલ્લા મા મુક્યા. ઍને હતુ કે બધુ મૂઠી-મૂઠી નાખિસ ઍટલે પલ્લૂ નમી જાસે. પણ પલ્લૂ નમ્યુ નહી. ઍને બધીજ વસ્તુઓ ડબલ માત્રા મા નાખી. છતા પલ્લૂ તો ઍમ ને ઍમ જ રહ્યુ. હવે તેને નવાઈ લાગી. તાંબા ની ઍક તપેલીનો આટલો ભાર કઈ રીતે હોઈ સકે..?? આશ્ચર્ય સાથે ઍ બધી વસ્તુઓ ઉમેરતો જ ગયો. ત્રાંજવાનુ ઍ પલ્લૂ હવે વધારે વસ્તુઓ સમાવી શકે નહી તેટલી હદે ભરાઈ ગયુ પણ નમ્યુ તો નહી જ! દુકાનદાર આભો બની ગયો. ઍને સમજાતુ નહોતુ કે આ શુ બની રહ્યુ છે.! પાલ્લામા જ્યારે ઍક પણ વસ્તુ વધારે સમાઇ શકે તેવી શક્યતા ન રહી ત્યારે આણે વસ્તુ ઉમેરવાનુ બંધ કર્યુ. બધી વસ્તુઓ ઍક મોટા થેલામા ભરીને દુકાનદારે પેલી સ્ત્રીને આપી. પેલા અન્ય ગ્રાહક નો તથા દુકાનદરનો પણ આભાર માની આન્શુ ભરી આંખો સાથે ઍ સ્ત્રી ઍ વિદાય લીધી. કહ્યા પ્રમાણે બધી વસ્તુઓના ૫૦૦ રૂપિયા પેલા ગ્રાહકે ચૂકવી દીધા. બે માથી અકેય ને સમજાતુ નહોતુ કે તપેલિનુ વજન આટલુ બધુ વધી શી રીતે ગયુ??? દુકાનદારે પેલી સ્ત્રી ઍ લખેલી ચબરખી તપેલી માથી ઉઠાવીને ખોલી. ઍમા પેલી સ્ત્રી ઍ લખ્યુ હતુ કે, ‘ હે ભગવાન ! હૂ શુ લીસ્ટ બનાવુ અને શેનુ શેનુ લીસ્ટ બનાવુ..??? તૂ મારી જરૂરીયાતો જાણે જ છે. તૂ મને ઍટલુ જોખાવી આપજે..!!

દુકાનદાર અને પેલો ગ્રાહક ઍક બીજા સામે જોઈ રહ્યા. દુકાનદારે તપેલી ઉઠાવીને જોયુ તો પલ્લુનો ઍ તરફ નો હિસ્સો તૂટી ગયો હતો. ઍ કાઇ ન બોલી શક્યો. અંતર ના ઉંડાણ માથી ઉઠેલી પ્રાર્થનાં નુ વજન કેટલુ હોય ઍ આજે ઍને બરાબર સમજાઈ ગયુ હતુ.

ડૉ. આઈ. કે. વીજળીવાળા
[મોતીચારો ભાગ-૨]

લાગણી

“લાગણી..! આ શબ્દ કેટલો મહાન લાગે છે. જીવન ની સંવર્ધના ને વ્યક્ત કરતો આ શબ્દ ઘણુ કહી જાઇ છે. આ શબ્દ માત્ર ત્રણ અક્ષર નો જ છે પણ જેના વીના જીવન જાણે ” પાનખર ઋતુ રહેલા જંગલ જેવુ.” “રણ પ્રદેશ મા તરસ્યા જીવન જેવુ ઉજ્જડ લાજ છે. આ શબ્દ ની ગેહરાઇઑ મા જાખતા કેટલાક વ્યંજનો ઉભા થતા જોવા મડે છે, શુ આ વ્યંજનો ઍજ લાગણી હસે.? આ પ્રશ્નન નો જવાબ કોઈ નહી માત્ર દિલજ કહી શક્શે. હૃદય મા ડોકીયુ કરતા આ પ્રશ્નન નો જવાબ આપોઆપ મળી સકે છે, જેના માટે દ્રષ્ટી કેળવવાની જરૂર રહેતી નથી.

“લાગણી..! ઍ વ્યક્ત કરવાની વસ્તુ નથી પરંતુ તે આપોઆપ વ્યક્ત થતી હોય છે. આ શબ્દ થી માણસ નુ માપન થય સકે છે. બનાવટી પ્રેમ ઍ લાગણી માત્ર દેખાય છે, શુ આ ખોટો પ્રેમ પ્રગટ કરતુ વ્યક્તિ આટલૂ પણ ના જાણતી હાય….?? કે આ તેનો બનાવટી પ્રેમ દુનિયા લોકો પરખી જાઇ છે. લાગણી ના સબંધો ને નામ નથી હોતુ, તેનાથી જીવન ધબકતુ બને છે. ઇન્સાનીયત નો સંબંધ નેતુ શુ નામ આપશો..???? આ સંબંધ બિજુ કાઇ જ નહી પણ લાગણી જ છે.

માણસ આવેગ મા આવી અને લાગણી ના સંબંધ ટૉડી નાખે છે, ત્યારે તેનુ આધ:પતન શરૂ થાય છે. લાગણી વગર નો માણસ ઍ ગંજીપતા ના મહેલ જેવો હોય છે જે પવન ના સપાતા માત્ર થી જ પાડી જાઇ છે. લાગણી સબ્દ થી જીવન જીવવાની પ્રેણના મડે છે, જો તેનુ જરાપણ મુલ્ય આપણે આપણા જીવન મા ઉતારિયે સકિયે……

અંત મા હૂ ઍટલુજ કહી સકુ કે, જે છે તેતો છે જ પણ જે નથી તે મેળવવુ અને જેના માટે મેળવવુ છે તે દ્રષ્ટીબિંદુ રાખી અને લાગણી ને સ્થાન આપવુ……..છતા આ શબ્દ ની પાછડ ભોડવાય છેતારાતા લોકો પણ આ દુનિયા મા ઑછા નથી……..!!!!!!

[મારી કલમ ના આંસુ….!!!] Neet